habernews24 herkesin haberi
CHP 27. ve 29. Dönem PM üyesi İnşaat mühendisi Cavidan Demirağ, Elazığ’da ailesinin baskısıyla kaldığı Bir cemaat yurdunda intihar eden Enes Kara ile ilgili duygu ve eleştiri yüklü bir yazı kaleme aldı. Demirağ, sosyal medya hesabında şu paylaşımı yaptı:
#EnesKara kalbi güzel kendi güzel yavrum evlâdım, bu kaderi sen yazmadın.
Kalpsiz babanı sen seçmedin.
Ama sen baban istedi diye çalışıp çabalayıp tıp fakültesine girdin.
Zalim baban seni, istemediğin o mekanda kalmaya zorladı..
Sen ise o pamuk kalbinle karşı koymak yerine yok olmayı seçtin..
Senin caninin kanının hesabını kim verecek⁉️
Bu düzen değişmeli
#Genclik demek #özgürlük demek …
#Genclik demek #gelecek demek…
#Genclik demek #yasamak demek…
Senin geleceğini çalanlara lanet olsun❗
Işıklarda uyu melek kalpli çocuğum.🙏
Yeter artık❗
#EnesKaralar ölmesin 😓🙏
Ne oldu?👇
Ailesinin zorla cemaat yurdunda kalmasını istediği, Elazığ Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencisi, 19 yaşındaki Enes Kara, ardında bir video bırakarak yaşamına son verdi.
“…Burada vakit namazları zorunlu. Cemaat şeklinde kılıyoruz, namazdan sonra ders var, 30 dk sürüyor yaklaşık. Her vakit, günlük 1 saat burda olan kitaplardan okuman zorunlu. Haftanın 3 günü cemaat dersine katılman zorunlu. Yemekleri yine öğrenciler yapıyor, haftanın 1 günü temizliği yine biz yapıyoruz.
Sabah namazıyla uyanıyorum, okula gidiyorum geliyorum, akşam namazı, yemek, okuma, yatsı namazı, cemaat dersi, sonra gece 10. Ertesi gün tekrar 6.30 gibi tekrar namaza uyanıyorum. Kalan zamanda adam akıllı ders de çalışamıyorum çünkü psikolojik olarak yorgun oluyorum.
Bu 2 sorunu ayrı ayrı düşününce aslında katlanılamayacak şeyler değil ama bunları birleştirince tüm yaşama sevincimi alıyor, özgür hissetmiyorum kendimi. 24 saatten kendime ayırabildiğim 3 saat falan.
Buna ek olarak dönem sonlarında okuma programı oluyor. 1 hafta boyunca sabahtan akşama kadar burdaki kitaplardan okuyorsun, telefonuna falan da el koyuyorlar. Düşünsene bir dönem buna katlanıyorsun sonra ara tatil diye seviniyorsun ama yok, zorla okuma programı var. Yazarken bile kötü oluyorum. Her günüm stresle geçiyor, saçım dökülüyor arada beyazlar var (bir süredir okulu saldığım için eskisi gibi değil gerçi artık).
19 yaşımı asla böyle hayal etmemiştim.
Bu şekilde yaşamaya katlanamıyorum. Bu şekilde yaşamaya mezun olana kadar katlansam bile ne ailemin baskısı bitecek ne de yaşamaya değer bir hayatım olacak. Ha, belki iyi bir hayatım da olur, ilerde doktorlar daha insancıl şartlarda çalışır ve ailem bir şekilde anlayışla karşılar ya da ailemle bağımı keser ve başka bölüme geçerek içinde bulunduğum durumdan kurtulabilirim ama bunu yapmak için herhangi bir motivasyon ya da yaşama sevincim de kalmadı artık.
Son zamanlarda tek düşündüğüm 2 kız kardeşim.
Onlar benden daha fazla baskıyla büyüyecekler en basitinden şu an biri lisede ve ortaokulu imam hatipte okudu ve liseyi imam hatipte okumak istemedi. Ama onun fikrinin ne önemi var ki, şu an ailemin zoruyla imam hatipte okuyor yine. Yarın öbür gün açılmak isterse? Ya da benim gibi dinden çıkarsa? Hayat on(lar)a da zindan olacak benim gibi…”
…….😓
